Tradities

Je ontkomt er niet aan om toch regelmatig even achterom te kijken naar de tijd dat het in de bouw allemaal zo vanzelfsprekend leek te gaan. In het bedrijf waar ik lange tijd min of meer ‘tot de familie’ behoorde, was er een breed platform voor de trouwe en langdurige klanten.

Zij haalden het niet in hun hoofd om met een ander in zee te gaan en wij haalden het niet in ons hoofd om te gaan shoppen bij andere leveranciers en onderaannemers. Tradities als trouw, vakmanschap, specialiteit, klantbinding, flexibiliteit, inventiviteit, meedenken en reactiesnelheid stonden hoog in het vaandel; daar was geen tornen aan.

Ons meedenken en meeleven ging zelfs zo ver, dat we speciale mensen in dienst hadden die alleen voor speciale particuliere klanten waren. In hun gereedschapskist hadden ze waarachtig pantoffels om over de tapijten te kunnen lopen. We gingen even naar wandtegels in een station in Frankfurt kijken omdat een klant die daar gezien had en in haar huis wilde hebben. Wat een tijd en … geld geen probleem.

Hoe anders is het nu. Alles lijkt op de schop te zijn gegaan. Geld is er niet, vertrouwen ver te zoeken, websites moeten klanten leveren. De vanzelfsprekendheid heeft plaats gemaakt voor knokken voor het overleven. Naarstig wordt gezocht naar nieuwe vormen van ‘bouw ondernemen’. De oude en vertrouwde tradities schijnen onder het puin van de crisis terecht te zijn gekomen. O, o, o.

Maar wat me opvalt in de afgelopen tijd is, dat er op alle fronten gesproken, geschreven en nagedacht wordt over nieuwe vormen van bouwstructuur en bouwtoekomst. De krapte en beperkingen inspireren tot nadenken. De ondernemersgeest boort zich een weg naar creativiteit. Zo kom ik artikelen tegen over ongekende kansen van klantgerichtheid, vertrouwen, innovatie, marktbenadering en nieuwe vormen van samenwerking. Boeiend om dit te volgen.

Zo keren oude tradities van de bouw terug in nieuwe jasjes. Dat is zeer hoopvol.