Ding Dong

De snijdende, ijskoude wind trotserend stond ik van het weekend een nieuwe bel aan het voordeurkozijn te monteren. De oude had het begeven. Geen traan om gelaten; meteen een draadloze variant met 16 deuntjes aangeschaft. Om vervolgens gewoon weer voor ‘Ding Dong’ te kiezen, maar dat terzijde. De oude bel was al snel gedemonteerd, de gaten voor het nieuwe exemplaar geboord. Bij het schroeven ging het mis. Meteen al.

De meegeleverde schroef zat voor de helft in het kozijn toen de kop doldraaide. Slecht gereedschap gebruikt, hoor ik je denken. Ik kan je verzekeren dat dat niet het geval was. Als dochter van een aannemer heb je immers een reputatie hoog te houden. Tja, en dan. Dan wordt ‘even’ een nieuwe deurbel monteren een klus waarbij alle vindingrijkheid is gewenst. En warme handschoenen.

Welk schroefbitje ik ook probeerde, niets was een succes. De platbektang kreeg geen grip. De nijptang te veel, waardoor de schroef zijn kop verloor en ik nog verder van huis was. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar ik heb de schroef – of wat er nog van over was – uiteindelijk zo ver mogelijk afgezaagd. Leek me de enige oplossing. Probleem opgelost.

Eigen schroeven werden mijn redding. Inmiddels galmt de ‘Ding Dong’ luid en duidelijk door het huis. Klus geklaard. Toch blijft het knagen: wat had ik het beste kunnen doen. Iemand de gouden tip bij een dolgedraaide schroef? Graag!