Menselijkerwijs

Het zal u niet ontgaan zijn dat er een held van zijn voetstuk viel. Lance Armstrong is voorgoed uit de gratie en de wielersport in rep en roer. Onmiddellijk klinkt er een koorzang van betweters die ‘het altijd gedacht hadden’, maar nooit een willig oor vonden.

Intussen wordt vergeten dat wielrenners – gedrogeerd of niet – wel zelf over de Alpen fietsen. Ook is er nauwelijks discussie over hoe het zover kon komen. Volgens mij wil geen zinnig mens doping in de aderen, maar het zijn de prestatie-eisen van de dames en heren sponsoren die ‘clean’ rijden welhaast onmogelijk maken. Elke jaar moet het sneller, harder, hyper. Aan wielrenners worden eisen gesteld die menselijkerwijs zonder kunstgrepen niet in te vullen zijn. En toch is jaar in jaar uit de lat hoger gelegd, terwijl iedereen had kunnen weten dat het vroeger of laten verkeerd af ging lopen.

Ik moest hieraan denken toen ik van de week met iemand sprak over aanbestedingen en een faire prijs voor vakmanschap. Zeker in deze tijd is de neiging groot onder de prijs te duiken om maar werk te houden. Menselijkerwijs te begrijpen, maar op termijn rampzalig voor de bedrijfsvoering. Vakmanschap heeft zijn prijs en wie daar onder gaat zitten, moet een prestatie leveren die niet kan voor dat geld. Dat zou een opdrachtgever moeten snappen; een aannemer zou er niet aan moeten willen meewerken. Maar dat is wishful thinking.

Toch hoop ik dat de bouw nu en in de toekomst vakwerk kan blijven leveren voor een prijs die voor alle partijen bevredigend is en dat debacles als in de wielersport uitblijven. Ik wens u de komende maanden veel voorspoed en eerlijk loon naar werken.