Talent

Het bouwnieuws elke dag volgend wordt me aan alle kanten verteld dat de bouw moet innoveren, zich meer naar de markt moet richten, zich open moet stellen voor op handen zijnde veranderingen, zich samen met opdrachtgevers moet buigen over nog meer klantgerichte oplossingen en constructies. Zo kan ik nog een tijdje doorgaan.

Iedere dag komt er wel weer iemand met een nieuw verhaal. En ja, alle deskundigen hebben gelijk. Wil de bouw overeind blijven, dan is het nodig om zich te blijven richten op alle veranderingen die zich voordoen om ons heen op allerlei gebied. Goed dat er mensen zijn die ons wijzen op het belang daarvan en niet schromen om ons hun talent op dat gebied te tonen.

Maar, zo denk ik dan, hoe zit het met de plaatselijke en regionale bouwer die de meest vreemde, mooie en moeilijke vragen krijgt van jarenlange, trouwe particuliere klanten om zijn/haar woongenot te verbeteren? Wie moeten dat uiteindelijk uitvoeren? Wie zorgen er voor dat de klant tevreden in zijn/haar leunstoel zakt na de hele of gedeeltelijke verbouwing of renovatie van een woning? Zijn dat niet de mensen, beter gezegd de vaklieden, die hun talent ‘verwerken’ in de stenen die ze metselen, in de kozijnen die ze vervangen of in de badkamer die ze hebben aangepast?

Zelf hebben wij gedurende het afgelopen jaar sloophamers horen zwoegen, haakse slijpers horen gieren, zagen horen snerpen, verf moeten snuiven en veel, heel veel stof moeten opruimen. Dagen achtereen liepen tot soms wel vier vaklieden van diverse pluimage het huis binnen om het ons naar de zin te maken en om ons nieuwe stekje mooier, veiliger en comfortabeler te maken, toekomstbestendig ook. Niets was hen te veel. Sterker nog, ze straalden plezier uit en trotseerden vaak snijdende kou of stromende regen. Tijdens de ‘schaft’ vertelden ze op hun bescheiden manier verhalen over de jarenlange ervaring in het onvolprezen vakwerk. Die mooie verhalen smeerden we met dampende koffie, bouwkoffie.

Ze zijn er dus nog, al zijn ze niet altijd even makkelijk zichtbaar en komen ze niet in de landelijke of plaatselijke media en is er niemand die daar weer pleit voor de nodige veranderingen of broodnodige cultuuraanpassingen. Je zou bijna zeggen: gelukkig niet. Het zijn die vakmensen die samen met hun ‘chef’, hun eveneens trotse baas, jaren aan een stuk in de schaduw van de ‘grote’ bouw hun talenten inzetten om het de (toch wel verwende) particulieren nog aangenamer te maken. Het zijn die mensen die bewonderenswaardig vakwerk leveren, die klantgericht inspelen op klantwensen. De combinatie talent, vakmanschap en liefde voor het vak leveren grandioze eindresultaten op, waar klanten best trots op moeten/kunnen zijn.

Ik wilde ze hiermee graag ook een ‘stem’ geven.